A violencia dun sorriso
(poema de Thamizhachi Thangapandian, traducido por Mugaiyur Asadha e María Reimóndez)
O algodón do meu devezo está
crecido no teu xardín.
Es ti sempre quen decide
o solo, o fertilizante e o rego.
Dende a colleita ata que se transforma
en roupas listas para poñer.
Eu póñoas,
ti todo o tempo supervisas,
non para garantir que me sexan cómodas
senón para reafirmar que non amosan
ningunha parte do meu corpo.
Prestas especial atención
a agasallarme roupa de la
no meu aniversario, no verán.
Entendín polo teu sorriso que
mesmo agasallar
pode ser vehemencia.
Tamén o trigo para o meu pan
es ti quen o sementas.
Como material para o pracer conxugal para ti polas noites
e unha máquina articulada para as cousas da casa polo día,
o meu tempo foi fraccionado e dispensado
coma canos de rego no teu campo de trigo.
Cando a clarividencia de pensamento ou
a determinación de mente
xermola entre a colleita,
arríncalas coma mala herba
-no tempo que che leva recortar o bigote-
argüíndo que magoarán a colleita.
Os tixolos da miña casa están cocidos
no teu antigo kiln,
lembrándome que un día terei que
inmolarme se cómpre.
Pegas os teus ollos
nos furados das portas dos armarios
destinados ao meu descanso e
déixasme soa para
darme a privacidade que tanto preciso.
As lagartixas das paredes da
túa casa sermonean incesantes que
no tempo de descanso
é mellor afrouxar algo o vestido e
espelir a fatiga
estarricando o corpo con decencia
coma unha estatua e
ademais que estea na postura correcta.
Calculas os meus aforros coa
exactitude infalible e a ferocidade da
aguia famenta.
Ti determinas cando teño que parir
e cando non;
igual que decides a cantidade de azucre
que che cómpre no té.
Martelas as puntas para
o teu calendario nas esquinas
onde van chorreando os meus soños
nos que ando libre
coma unha xana sen restricións
Tamén tes moito coidado,
coma un científico aeroespacial que está a piques
de lanzar un foguete ou
o espía que sae osmar,
de garantir que ata
as pegadas das miñas palmas
non atopen un lugar
no mapa do teu universo.
Antes de despedirme de ti
deixarei a semente dunha flor
no puño fechado duna nena acabada de nacer
que xermolará partindo en dous a rocha.
Off